Een slechte start maken. Je eruit werken. Opnieuw vallen en wéér overeind krabbelen. Het is het levensverhaal van Eric. “Ik droom ervan jongeren te helpen door mijn levenservaring.”
Eric werd geboren op het eiland Mauritius. “Vanaf mijn tiende had ik geen ouders meer. Ik moest het alleen zien te redden. Ik leefde op straat, gebruikte soms drugs en verkocht dat ook. Dat is niet iets waar ik trots op ben.” Op zijn 16e kwam Eric via Frankrijk naar Nederland. Daar wist hij langzaamaan zijn leven op te bouwen. Hij kreeg een baan. Een relatie en met haar twee kinderen. Maar na zeventien jaar gingen hij en zijn vriendin uit elkaar en vanaf dat moment liep het mis: “Het huis moest verkocht worden. Dat gebeurde onder de prijs en zo zat ik ineens met een restschuld van ruim 8000 euro.” Op zich een overzienbare schuld, want Eric had nog steeds een baan. “Maar mentaal en fysiek ging het slecht met me. Ik durfde brieven niet meer open te maken. Elektriciteit, water en belastingen werden niet meer betaald en zo liep mijn schuld op. Ik was zo de weg kwijt dat ik ook mijn baan opzegde Ik wilde bij de ambassade van Mauritius gaan werken als tolk, maar durfde de verhuizing naar Brussel niet aan.”
Schuldsanering
Kortom: het liep behoorlijk fout. Maar ondanks zijn problemen bleef Eric van de drugs af en wilde hij ook niet meer terug naar ‘die onderwereld’. Via de GGZ klopte hij uiteindelijk aan bij de schuldsanering en werd daarvoor geaccepteerd. “Dat was niet fijn”, herinnert hij zich. “Maar 35 euro leefgeld per week, daar doe je niet veel mee. Ik heb drie jaar geen nieuwe kleding gekocht. Erger nog was dat ik ook mijn kinderen niet veel kon geven. En dat deed de relatie met hen geen goed.” Eric ging ook naar de Voedselbank. “Dat deed pijn. En met wat je daar kreeg kon je ook niet altijd veel doen. Ik voelde me hopeloos, want ik moest alles alleen doen. Er kwam wel elke week iemand van de schuldsanering langs, maar dat voelde meer als controle dan als hulp.” Een nieuwe relatie ging na een poosje ook weer uit en dat vond hij eigenlijk wel logisch: “Echt iets opbouwen ging niet. Dus wat heb je een vrouw dan te bieden?”
Maatje
Dat gevoel heeft hij nog steeds, al gaat het inmiddels wel een stuk beter met hem. De schuldsanering slaagde. Eric verhuisde naar Delft, had werk en een appartement. En hij hoefde ook niet meer alles alleen te doen: SchuldHulpMaatje zorgde ervoor dat hij een maatje kreeg voor zijn financiën. “Zaken met de belastingdienst bijvoorbeeld, die vind ik heel ingewikkeld. Het is met de toeslagen niet altijd goed gegaan, maar ik wil uit alle macht voorkomen dat ik weer in de problemen kom. Olof begrijpt me goed en heeft veel levenservaring. Hij helpt me om goed overzicht te houden en met aangiftes en dergelijke. We praten wekelijks over mijn geldzaken. Waar ik rekening mee moet houden en ook gewoon, hoe het met me gaat. Daardoor heb ik nu goed grip op mijn geldzaken en dat helpt me om op de been te blijven.” Qua werk is het allemaal nog niet zo stabiel. “Momenteel doe ik uitzendwerk in de logistiek, maar ik word ook ouder en ploegendiensten en dergelijke worden steeds zwaarder. Dus ik hoop op een gewone negen-tot-vijf-baan.”
Welke lessen heeft hij uit het verleden geleerd? “Om te beginnen dat je niet te trots moet zijn om hulp te vragen. Problemen stapelen zich laagje voor laagje op. Zodra het lastig wordt, ga praten met hulpverleners of instanties. Doe je dat niet, dan wordt het probleem vaak alleen maar groter en op een gegeven moment overzie je het niet meer. Je verzuipt. Mentaal en fysiek kom je dan niet meer boven water. Tegelijkertijd is hij ook dankbaar voor zijn levenservaring die hem óók te pas kwam: “Als Mauritiaan weet je wat weinig hebben is. Met vijf euro kan ik een paar dagen toe, als het moet. En daarnaast is spiritualiteit altijd een steun voor mij geweest. En dat is belangrijk: mentale kracht heb je nodig. Als je die hebt, dan kun je moeilijkheden overwinnen. Met een beetje hulp, van mensen zoals Olof. Van organisaties zoals GGZ of SchuldHulpMaatje. Maar het begint in je eigen hoofd. Dat is de levensles die ik geleerd heb. Misschien kan ik in de toekomst andere jongeren weer helpen met mijn ervaringen. Dat is mijn droom.”
